φρεμινούρης

και φρεμενούρης και φρεμενούριος, ὁ, Μ

μοναχός ενός τάγματος Λατίνων («φρεμενουρίους ἀπέστειλεν... στὸν Πάπαν τὸν ἁγιώτατον», Χρον. Μoρ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. Πρόκειται για λ. λατ. προελεύσεως, που σχετίζεται πιθ. με το ρ. fremo «βρέμω, κραυγάζω»].